Karpiński Franciszek - O opatrzności

Karpiński Franciszek
O opatrzności
Szczęśliwy, kto się upodobał Tobie
I kogoś wybrał przyjacielem sobie!
Aby przebywał w Twym przysionku. Panie,
Co mu lat stanie.

I my też kiedyś domu Twego bytem
Napełniemy się, i stojąc pod szczytem
Cieszyć się będziem pod szczytem pięknego
Pałacu Twego!

Ty uzbrojony mocą, górę głodną
Uprawiasz deszczem i robisz ją płodną,
Ruszasz dno morskie! Ty chwiejesz brzegami,
Szumisz falami.

Twych srogich gromów narody się zlękną.
Ludzie od granic w bojaźni uklękną.
Nam wdzięcznie ranna, nam wdzięcznie od morza
Zaświeci zorza.

Za Twym dozorem wilgoci dostaje
Obfitej ziemia na jej urodzaje!
Rzeki wód pełne! Tym stworzenie żyje,
Tym ziemia tyje.

Tyś grunt napoił soki żywotnemi!
Tyś nam zarody porozmnażał ziemi!
Że gdy z Twej ręki wczesny ją deszcz chłodzi,
Śmiejąc się rodzi.

Ty dasz obfitość dziedzictwu Twojemu,
Pobłogosławisz rokowi całemu,
Pustynie paszą nową się okryją,
Góry ożyją.

Owce w piękniejszą przybrały się wełnę,
Wdzięczne doliny urodzajów pełne,
Rolnik się wesół krząta koło żniwa
I pasterz śpiewa.

Czytany: 1236 razy

=> Inne wiersze tego autora...

Najnowsze

Top czytanych

Top Autorzy

Top Użytkownicy