Przerwa-Tetmajer Kazimierz - Grób poety

Przerwa-Tetmajer Kazimierz
Grób poety
(Ignoto Mortuo)

Oto jest grób poety... W nie święconej ziemi
i nie pod krzyżem leży... na płycie grobowej
nie ma kwiatów... Nikt żadnej nie powiedział mowy,
wszyscy stali dokoła zmieszani i niemi
i odeszli czym prędzej, gdy grób zasypano -
został sam w ziemi z czarną, spiekłą w piersiach raną.

Jak cicho teraz leży i w jakim spokoju
ten, co wprzódy nie zaznał nic, prócz trosk i znoju,
prócz upokorzeń, wzgardy dla samego siebie,
gdy musiał żyć o ledwie nie żebranym chlebie
lub - a myśl sama o tym barwę z twarzy zdziera -
starać się zostać błaznem pana lub bankiera.

Leży cicho... już więcej nie przyjdzie ta jędza
z szczęk trupiej głowy, co się zowie nędza,
już nie przyjdzie i marzeń mu więcej nie starga...
Leży cicho... Ostatnia wielka, straszna skarga
wyszła mu z ust wraz z jękiem. gdy drżący i blady
pocisnął cyngiel - padł strzał - zbiegły się sąsiady,
drzwi otwarli, a widząc trupa na podłodze,
cofali się ze wstrętem i żegnali w trwodze.

A tymczasem świetlana, z skrzydłami złotemi,
odchodziła poety dusza precz od ziemi
i podniosła się z wolna, i kędyś w przestrzenie
wracała, skąd przychodzi na ziemię natchnienie...
Wzdymaj się srebrnomodre nieskończone morze!

Wzdymaj się! ty mu zahucz, jak tryumfu dzwony!
Wzdymaj się, ty potęgo ogromna i dzika,
elemencie królewski i nieuskromiony!
Wzdymaj się! Gdy raz zerwał z szyi swej obrożę,
jego zwycięskiej śmierci to godna muzyka!...
Pieśń tryumfu mu zahucz! Oto już nic zgoła
wolnej, skrzydlatej duszy krępować nie zdoła...
W przestworzu od gwiazd skrzących i komet ognistem
lecieć będzie z błyskawic trzaskiem i prześwistem...
Ile wysp złotych w słońcu, pieczar skrytych w bluszcze,
kwiatów, co wybuchają lawą z ziemi wschodu;
gdzie jakich skał granity i gdzie jakie puszcze,
wszystkie zorze na toniach spiętrzonych od lodu,
wszystkich wulkanów ognie, wszystko, wszystko dla niej!

Wszystko! Nie ma granicy, kresu i przystani...
Wolna, jak mgła powietrzna na niezmiennym niebie,
lecieć będzie i wszystko, co niegdyś kochała,
ciszę, światło i przestrzeń, wszystko mieć dla siebie,
wydarta, wyzwolona z wstrętnych więzów ciała!

Oto przepastne wody tumanem się wznoszą
i wirem zakręcone piętrzą się w niebiosy - -
ha! z jakimż upojeniem i z jaką rozkoszą,
uchwyciwszy się wichrów płomiennych za włosy.
leci. topi się w głębiach, jako sokół w chmurze,
opada w dół i znów się porywa do góry,
aż wreszcie, rozszalała, jak gryf złotopióry,
z mórz na morze przelata, ściga grzmiące burze
i kędyś, gdzie się szafir sennych wód krysztali,
rzuci się odpoczywać na srebrzystej fali...

Wzdymaj się srebrnomodre, nieskończone morze!
Wzdymaj się, pieśń radości mu szum, pieść wesela!
Oto już ognia marzeń nic mu nie spopiela,
nic kaskad jego natchnień tamować nie może...
Oto już owe kształty, owe światła, tony,
co były jego duszą, jego krwią serdeczną,
nie będą, jako obłok wichrem rozpędzony,
pierzchać przed strasznym widmem życiowej niedoli -
oto już wszedł w tę ciszę i spokojność wieczną,
gdzie nic więcej nie łamie, nic więcej nie boli.
Minęły już te noce, gdy przedziwne cienie
nad jego młodą głową splatały się w wieńce
i prosiły, składając jak do modłów ręce:
oto nas twe do ciebie przysłało natchnienie,
chcemy na świat! patrz, jakie piękne i tęczowe,
daj nam, jak gwiazdom jasnym, nad twym czołem błysnąć,
daj nam ciało, daj duszę!... A on ściskał głowę,
co pękała w gorączce, i pytał sam siebie:
co jutro? lecz co jutro? czy z okna się cisnąć?
czy żyć dalej o ledwie nie żebranym chlebie?
dalej walczyć z tym losem, co kościaną ręką
pochwyciwszy za gardło, pierś gniecie kolanem
i jak upiór się poić zda ofiary męką,
unicestwioną siłą i życiem złamanym?
dalej za kęs nędznej strawy uginać karku,
zapierać się swej duszy, pragnień, woli, wiary,
myśl swą, krew swą przemieniać w towar na jarmarku.
szukać kupca i ducha przykrawać do miary?
dalej z niebowstępnego cisz i wyżyn lotu
opadać ku ziemskiemu gwarowi i błotu,
gardząc własną słabością i dolą ofiary?

Niech mogiłę samotną w nie święconej ziemi
tłum prawowierny mija z obawą i wstrętem:
kto się życia rękoma pozbawia własnemi,
tego duch potępiony, imię jest przeklętem.
Mówią, że czasem sokół zamknięty do klatki
próbuje stargać druty, aż gdy skrzydła skrwawi,
pierś porani i siły wyczerpie ostatki:
oszalały, z rozpaczy głodem się zamarza...
Ludzie spokojni, trzeźwi, rozsądni i prawi,
unikajcie głuchego wyklętych cmentarza.

Czytany: 2565 razy

=> Inne wiersze tego autora...

Najnowsze

Top czytanych

Top Autorzy

Top Użytkownicy