>> Najnowsze  >> Autorzy  >> Użytkownicy  >> Zaloguj 

Narty
Pozłotą słońca oślepiona,
pozłotą słońca śnieżno gładka
płaszczyzna wielka w szybkich spadkach
bujała nas na swych ramionach.

I bezszelestny puch, pył biały
pod słońce sypał się w przestrzeni.
Świst się stopylnie w krople zmienił
w płatkadl od słońca rozgorzałych.

A pieśnią nam huczały w głowie
zaparty dech i pęd bezsłowie,
i wiatru śmiech,

a w piersi parła głąb otchłani
przepastnej; znad gór białej grani
nawisłych strzech.



Czytany: 1842 razy


=>

Najnowsze





Top czytanych


























Top Autorzy


























Top Użytkownicy


























Używamy plików cookies, aby ułatwić korzystanie z naszego serwisu. Jeśli nie chcesz, by pliki cookies były zapisywane na Twoim dysku zmień ustawienia swojej przeglądarki. co to są pliki cookie? . WIEM, ZAMKNIJ