>> Najnowsze  >> Autorzy  >> Użytkownicy  >> Zaloguj 

* * *
Spełnia się brzemię kataklicznych nocy
jak niebo odwalonych z ramion ludzi ostatnich.
Próżno bije woźnica; batem już nie zatnie
wynędzniałych rumaków oczu.

Ze ścian jaskiń schodzą dawne rysunki,
ich kontury białe - po nocy błądząc - drżą.
Nie są już płaczem ani dudniącym buntem,
są podobne wszystkich epok - postępu snom.

A przyjaciele moi - to tylko przedmioty,
potrzaskane posążki i wazy ozdobne
lub groby powleczone fałszowanym złotem
z wszystkich czasów - jedne drugim - jak ręce podobne.

Gruzy jak kości rozrąbane dymią.
Ciągną związane w supły pochody dnem dolin -
- niosą maleńkie cienie jak mrówki bez imion
kamień pod nowy babilon niewoli.



Czytany: 2507 razy


=>

Najnowsze







Top czytanych


























Top Autorzy


























Top Użytkownicy


























Używamy plików cookies, aby ułatwić korzystanie z naszego serwisu. Jeśli nie chcesz, by pliki cookies były zapisywane na Twoim dysku zmień ustawienia swojej przeglądarki. co to są pliki cookie? . WIEM, ZAMKNIJ