Morsztyn Jan Andrzej - Dyskrecja

Morsztyn Jan Andrzej
Dyskrecja

Kiedy pobożnej piesek Erygony
Zetlałe palił role i zagony,
Tam gdzie krynica przezroczyste swoje
Między drzewami pędzi żywe zdroje,
Zdybałem śpiącą kochaną dziewczynę;
Za poduszkę jej trawa, za pierzynę
Cień był dębowy, a szum z bliskiej wody
Smaku dodawał do snu i ochłody.
Zefir jej suknią poddymał, a mali
Kupidynowie nakoło igrali:
Jeden jej włos trafił, drugi w ucho
Coś o miłości poszeptywał głucho;
Ten na nię wieje, ten urwane zioła
W śliczne natyka warkocze dokoła,
Ten różą równa z rumieńcem, ten śliczną
Białą liliją równa ze płcią mleczną.
Ale jeden z nich, nad insze swawolny,
Kształt jej rozpinał i do piersi wolny
Oczom swym przystęp sprawił i w te znoje
Tam chłodził oczy i swoje i moje;
Lecz mię tą swoją przysługą tak zdradził,
Że więcej we mnie zapału wprowadził,
Którym bez miary będą rozpalony
I z sił i wszytkich zmysłów wysmażony,
Padłem podle niej i to w śliczne usta,
To w piersi, których nie kryła już chusta,
I w kształtną szyję, prawie bez przestania
Nieuprzykrzone daję całowania,
I już mię zła myśl na coś podwodziła,
Ale się wśród tych pieszczot obudziła
I z mych się węzłów wywikławszy, rzecze:
"A tak-że mi to, niewdzięczny człowiecze,
Chęć moję płacisz? A zła-żem ci była,
Kiedym ci służyć sobie pozwoliła?
Ale mnie służyć trzeba z powolnością,
Ja panem chcę być, ja chcę być jejmością,
Inaczej wnet cię wypuszczę z posługi,
Bom z łaski bogów nie tak głodna w sługi,
Bym niedyskreta, jak ty, chować miała".
Ja widząc, że się szczerze rozgniewała:
"Odpuść, bogini, proszę, pierwszą winę,
Której ci własną odkryję przyczynę:
Kanikuła to w mej głowie sprawiła,
Że moja skromność toru uchybiła.
Wszak wiesz, że kto się z Małgorzatą zbraci,
I rozum, a cóż dyskrecyją straci".

Czytany: 1605 razy

=> Inne wiersze tego autora...

Najnowsze

Top czytanych

Top Autorzy

Top Użytkownicy