eugmar. - starość - wiersze.annet.pl

eugmar.
starość
STAROŚĆ

Nie ma chyba w nikim zgody na starość,
nie ma też zgody na niedołęstwo,
bo każdy woli odsunąć tę marność
od siebie,to co pewnie uważa klęską...

Zmarszczki na twarzy i drżenie rąk,
szklane oczy,pochylona sylwetka,
ciągle jeszcze chciałoby się coś,
ale brak zębów i brak tego piękna...

Starość to marność nad marnościami,
mądrość tu nie ma nic do robienia,
dziś życie inne,dziś mądrościami
młodzi szafują,starym tylko ziemia...

Starość przeraża,upadla myśli nasze,
mchem czasu zarasta,skrzypi samotność,
sentymentalne podróże bez wrażeń,
żal bez końca,że zgubiliśmy młodość...

Starość płacze cicho gasnącym płomieniem,
też karą za grzechy młodości jest czasem,
starość zabija wspomnień westchnieniem,
coraz mniej pozytywnych myśli i marzeń .

Starocią Pan nas oswaja z odejściem
by jesień nasza nie była bliskim tragedią,
i dla wszystkich zejście było mało bolesne,
by ze spokojem zamknęło się wieko...

Starość szczęśliwa?czy cierpieniem wielkim
ostatnią księgą trylogi jest przypisaną;
gdzie pierwszą młodość zwariowanym wiekiem;
drugą zaś dojrzałość miłością nam daną...

Starość to klęska i upodlenie nam życia,
cierpienie i walka ciągła o godność,
małe radości czasami,lecz więcej jest wycia
i strach,ból i żal i złość za nie naszą młodość..
eugmar.

Czytany: 700 razy

=> Inne wiersze tego autora...

Najnowsze

Top czytanych

Top Autorzy

Top Użytkownicy