Ważyk Adam - Apolog - wiersze.annet.pl

Ważyk Adam
Apolog
Nie chce klucza od przepaści, od żadnych studzien,
nie jest perłą perła na dnie mórz ukryta.
Kamienie kradną imiona niebu, kamieniom - ludzie.
Zginie królestwo rzeczy - będzie rzecz pospolita.

Rubin gorący patrzy okiem cherubina,
jak kot kosmiczny krzemień zachwala sie iskrzeniem:
w maszynach, w drzewach, we mnie, wszędzie woła: Przemień! Daj piękne imię mnie i maszynie.

Sokami rzeczy tętnią.
Pod rzeczy korą płonie i płynie!
Prądy faliste, zasupłane linie
schodzą się ze mną w pulsujące jedno
i porastają w urodę
barw wielorakich i w kształtów polot.
Jak trzoda pastucha, tak mnie więzi miasto,
drzewo mówiące płodem,
gniazdo ciężarne ptactwem,
rozkwitających rzeczy apolog.

Jak koń łaciaty rży świat do wodopoju!
Jak pies się pręży w słońcu i na księżyc szczeka!
Odzieram rzeczy z kory i rozcinam słoje
diamentem wypalonym przez mądrą maszynę,
krzemieniem, który ma imię człowieka, rubinem,
mitologią dni moich.

Czytany: 512 razy

=> Inne wiersze tego autora...

Najnowsze

Top czytanych

Top Autorzy

Top Użytkownicy