Krasiński Zygmunt - Serce mi pęka, światło się umyka...

Krasiński Zygmunt
Serce mi pęka, światło się umyka...

Serce mi pęka, światło się umyka
Sprzed oczu moich. Wszysftko, co kochałem,
Jak Bóg dalekie lub jak chmura znika;
Pierś jednak żyje i oddycha - szałem,
Choć ręka śmierci przytknięta do serca.
Chyba czas przyjdzie, czas, uczuć morderca,
Co wszystko zjedna, pogodzi, zabije,
Na starych gruzach z róż świeżych uwije
Nowa koronę lub nauczy szydzić
Z ułud młodości i młodość pochowa;
A pierś ma wtody, dawnych marzeń wdowa,
Co czciła dawniej - będzie nienawidzić!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Iskra geniusziu na cóż mi się zidała?
Tliła się tylko w głębiach mojej duszy.
Dziś nie dojrzana, już tak wątła, mała,
Ze może jutro wśród ducha katuszy
Wymrze jak perła długo nie noszona,
Zniknie jak kropla w południowym skwarze,
Jako kwiat, w pączku nie rozwity, skona,
I sam zostanę, jak staro ołtarze,
Na których leżą węgle i popioły,
Lecz bogów nie ma ni ofiar, ni woni.
Przechodząc obok, szydzi lud wesoły,
Starzec lub dziecię chyba łzę uroni!
Gdybym nie kochał śmiertelnej piękności
I ust nie złożył na widomym czole,
Byłbym tą iskrą, spadłą mi z wieczności,
Pożar rozniecił na ziemskim padole
I duszę moją pozaludniał tłumem
Żyjących myśli, z nich skleił posłaci
Wspaniałe, wielkie, boskich skrzydeł szumem
Byłbym się wyniósł nad głowy współbraci!
Dziś już za późno! Dusza jestt jak ciało:
Gdy się raz psuje, a nadpsutej części
Od zdrowych siłą nie oderwiesz całą,
Złe się rozbiegnie i Wszędzie zagęści.
Lecz ciało tylko, szczęśliwe, umiera,
Ciała, przebrane, tylko cichną jęki:
Duch nieśmiertelny sam siebie rozdziera,
Nie ma dla niego ostatecznej męki!
Ból, co w nim rośnie, róść musi jak życie,
Krzewić się, bujać, szumieć i rozlegać,
Wciskać się gwałtem lub Wdzierać się skrycie
I jate krew żyły, tak myśli obiegać!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Duch na dwie tonie ciągle się rozkłada:
Z szczytów otchłani sam woła na siebie
I sam z jej głębi smułtno odpowiada;
Rozdarty wiecznie, myślą sródzi w niebie,
A sercem w piekło coraz niżej apada
Z pochodnią w ręku na własnym pogrzebie!
Bo zlać się w jedno i zgodzić nie zdoła
Ani też całkiem rozpaść się na dwoje.
Do wskazanego raz wepchnięty koła,
Sam z sobą toczy nieśmiertelne boje,
Nie mogąc skonać, a co chwila kona
Podwójnym bólem. Jedna jego strona
Niszczy się jadem śmiertelnych miłości,
A druga żalem niebieskiej litości!
Rozum, co w górze, choć, sądząc, przeklina,
Równie samotny jak przeklęte serce;
Wszędzie nieznośnie, bo wyrok i wina
W każdej się życia zmieszały iskierce!
Ach! życie wtedy szydeirabwem się zdaje!
Ręce wznosimy ku widmu nicości;
Ach! tam, wśród nocy, tam gdzieś leżą raie,
Zwane grobami, kędy nasze kości
Wraz z duchem zasnął Nam się tyfflso marzy
Nie znana dotąd wiecznej ciszy niwa;
Sal nieprzespany i pokój cmentarzy
Równe to fałsze jak dola szczęśliwa!
Świat, jako wielki, jest pirzegrainej polem!
Świat, jako wielki, jest rozbicia skalą!
Trudem bez końca, wiekuistym bólem
Wszystko się dzieje i wszystko się stało!

Czytany: 1840 razy

=> Inne wiersze tego autora...

Najnowsze

Top czytanych

Top Autorzy

Top Użytkownicy