Krasiński Zygmunt - O, mówcie, ludzie...

Krasiński Zygmunt
O, mówcie, ludzie...
[do Amelii Załuskiej]

O, mówcie, ludzie, jeśli wy to wiecie,
Czy to za wiele siły, czy za mało,
Że gdy raz serce - raz jeden kochało,
Kochać już nigdy nie zdoła na świecie!
I jam tak kochał - a teraz nie mogę
Motylich skrzydeł dostać znów na drogę
Powietrznych złudzeń - bo niżej od ziemi
Dusza mi w trumnie leży z umarłemi,
I smętno - dobrze jej spoczywać z niemi!

Lecz i ty także, zniósłszy życia mękę,
Umarłaś sercem. Podaj mi więc rękę -
Powrócim teraz, ja k tobie, ty ku mnie,
Gdyśmy oboje - już skazani - w trumnie!
Bo serca zmarłe - serca nieszczęśliwe
Tak się kochają, jakby serca żywe,
I lepiej może - choć nie z takim szałem!
Ach! dla nas odżyć już nie ma sposobu.
Wieleś kochała - ja wiele kochałem!
Chodźmy więc razem - w głąb grobu - w głąb grobu!
I niech nad naszym los wyryje głazem,
Żeśmy przynajmniej w grób zstąpili razem!
Ach! śmieć, jak miłość, dziwną spaja siłą,
Łączy tych, których życie rozdzieliło!

Czytany: 1188 razy

=> Inne wiersze tego autora...

Najnowsze

Top czytanych

Top Autorzy

Top Użytkownicy