Mark Kewlar - Ostatni poemat pana Cogito

Mark Kewlar
Ostatni poemat pana Cogito
    1. Pan Cogito dobrze się bawi

Zawsze uważał że życie jest grą
nie znał tylko zasad
nie wiedział jaka jest nagroda
ani czy warto grać fair

także on – Pan Cogito – jest tylko pionkiem na wielkiej szachownicy
czasami skacze w bok ruchem konika

wytrącił mu z ręki buławę podmuch wiatru
bezskutecznie Pan Cogito stara się
o względy króla

aż do czasu kiedy uda mu się zamatować
ale wtedy jest już za późno

            2. Pan Cogito w końcu się poddaje

Może jeszcze nie jest za późno żeby przeprosić
Pan Cogito doszedł do wniosku
że lepiej stracić wolność niż przyjaciela
wysyłał do przeciwnego obozu błagalne wiernopoddańcze listy
liczył na to że taka taktyka pozwoli mu zachować szansę mimo przewagi materialnej
wyższa pozycja w drabince społecznej nie zawsze jest gwarancją
na własnej skórze musiał się przekonać
że odziedziczone po przodkach nazwisko właściwie nic nie znaczy

pierwszy raz w życiu Pan Cogito poczuł się naprawdę podle
i w stroju arlekina
podszedł żeby przeprosić i podziękować za wspaniałą grę
ale to chyba jest zbędne

            3. Testament Pana Cogito

Może niedługo umrę
i będziecie mieć święty spokój

napisał Pan Cogito
na kartce wyrwanej z cudzego pamiętnika

dopiero teraz zrozumiałem
że szczęścia bliskich nie można budować
zaczynając od dymu z komina
jak radził mój sławny kolega

teraz spotykamy się
u wrót doliny
u bram świtu

zostawiam za sobą siedem mórz nadpsutej krwi
siedem gór które tak dobrze zdobywać
i młodą piersią chłonąć wiatr
siedem lasów rzeczy silva rerum
znajomość obcych języków

Pan Cogito myśli (sic!) że to mu się nie przyda
Przecież tam dokąd zmierza znajomość języków jest powszechna
(dotyczy także języka ojczystego Pana Cogito)

włożył kartkę do ostatniej wolnej koperty
i kiedy już ją zakleił
zamknął w szufladzie
kluczyk połknął jak księgę
przypomniał sobie że chciał dopisać jedno jeszcze zdanie

Wybaczam

            4. Spotkanie

I

Taki jasny i spokojny
idzie na spotkanie
znanego tylko ze słyszenia
ale nie boi się
słyszał bowiem że jest nieskończenie dobry
Pan Cogito

został stworzony na obraz i podobieństwo
nie ma więc wyjścia

kiedyś tam odkrył że jest tylko odbiciem w lustrze
ale to mu wcale nie przeszkadzało
i z radością przyjął konwencję
tylko w ten sposób mógł się dowiedzieć

uczyli na lekcjach chemii że lustro to tylko kawałek szkła pokryty azotanem srebra
na lekcjach fizyki co to jest obraz rzeczywisty i obraz pozorny
Cogito uciekał tylko czasami z lekcji histori
i uważał że tam nie dowie się skąd przychodzi i dokąd zmierza
nihil novi sub sole
ani tym bardziej kim jest (albo kim nie jest)

II

Doszedł na skraj przepaści
doszedł też do wniosku że właściwie nie wie po co
dłuższą chwilę zastanawiał się czy nie zawrócić i po co
aż z tamtej strony dobiegł do niego Głos skacz tylko nie spadnij
był to Głos Pana Cogito

zrozumiał że lustro odzwierciedla nie tylko grafikę
ale także dźwięki
a prawdopodobnie również masę innych rzeczy

skoczył w przepaść pomyślał że już niżej spaść nie może
kiedy znalazł się na dnie usłyszał pukanie od spodu
to pukał sławny kolega
nie mógł zidentyfikować swojej
tożsamości

słuchaj Zbyszek
wszystkiemu jest winien ten cholerny internet
tak zwany wszechświat

            5. Modlitwa Pana Cogito

Zamknę się na siedem spustów
i pójdę tam dokąd i oni poszli
nie będę sam w tej ostatniej podróży zupełnie inaczej
jak inni wierzący

ułożyłem sobie bilans zysków i strat
konspekt odpowiedzi
wyuczyłem się na pamięć regułek
bezbłędnie cytuję
sądzę że przy odrobinie szczęścia mógłbym stanąć po tamtej stronie
na wysokości zadania

mam dobrą i wolną wolę
(nawet bardzo wolną
i bardzo dobrą)
jeżeli mnie słyszysz jeżeli czytasz ten raport
pozwól mi na to Panie
Cogito

Czytany: 551 razy

=> Inne wiersze tego autora...

Najnowsze

Top czytanych

Top Autorzy

Top Użytkownicy