Konopnicka Maria - O zachodzie

Konopnicka Maria
O zachodzie

A kiedy gasną zorze,
Nad Rodan idę stary
I patrzę, patrzę, jak skroś fal
W mgłach płyną ciche mary.

Obłoczne ich korabie
Złocistym szlakiem suną,
A z żagla świeci jasny krzyż,
Owiany złotą łuną.

I świecą jasne zbroje,
Przyłbice i misiury,
A z ramion biały, zdarty płaszcz
Srebrnymi wieje pióry.

Nie słychać plusku wioseł,
Dech fali żagle wzdyma,
A mary patrzą smutno tak,
Zgasłymi widm oczyma.

W świetlisty patrzą zachód,
Gdzie zorza blednie, znika;
Na skale zamek sterczy tam,
Świętego gród Ludwika.

I wieje sztandar mglisty
Mad skalnych wież ruiną;
W mdlejących blaskach zorza gra,
A mary płyną, płyną...

Pod zamkiem biorą hasło
I maszt koronny kłonią,
I wznoszą pieśń, ogromną pieśń,
Nad uciszoną tonią.

Wszechwieków krucyjaty
Śpiewają wielkie boje,
A z pieśni bije żar i duch
W potężnych skrzydeł dwoje.

Wszechwieków krucyjaty
Śpiewają wielkie klęski,
A z pieśni bije żar i duch
Żyw wiecznie i zwycięski.

Lecz nikt nie słucha pieśni
I hasła nikt nie słyszy;
I tylko pątnik duma tam,
W mdlejących blasków ciszy

Czytany: 1413 razy

=> Inne wiersze tego autora...

Najnowsze

Top czytanych

Top Autorzy

Top Użytkownicy