Sokolnicki Arkadiusz - Dla Paulinki

Sokolnicki Arkadiusz
Dla Paulinki
Nad tęczą ze złota, nad wodą przejrzystą,
Nad wiarą oblaną szczerością tak czystą,
Że pustka zanika i ciemność jaśnieje,
Tam dusza człowieka szczęściem promienieje.

W tej wiecznej krainie wśród kwiatów czerwonych
Młoda i przepiękna dziewczyna leżała.
Tajemniczo myśląc o sercach złączonych
Na niebo bezchmurne w ciszy spoglądała.

Jej wygląd anielski przyciągał spojrzenia,
Jak diament niezwykły, rzadki i bezcenny,
Jak posąg Afrodyty wielki, kamienny,
Jak ponadczasowe, gorące wspomnienia.

Jej skóra cieszyła się każdym oddechem.
Przyjmowała słońce z radości uśmiechem.
Była delikatna jak listki jesienne.
Jak aksamit gładka, jak chwile płomienne.

Jej włosy ponętnie na wietrze tańczyły.
Ich blask wywoływał u wszystkich zdumienie.
Opór byka z łatwością przezwyciężyły.
Jak fala płynęły przez górskie strumienie.

Jej usta były wypełnione róż smakiem.
Lecąc ponad ziemią piosenkę śpiewały.
Tak lekko, jak piórka policzki muskały,
Niczym pocałunki wierności są znakiem.

Jej oczy brązowe, z bursztynu wykute.
Jak kryształ szlachetne, miłością zatrute.
Jak gwiazdy wrażliwe, jak głębokość morza.
W ich wnętrzu dostrzeżesz jej duszy przestworza.

Choć dziewczyn jest wiele w tym nieznanym świecie.
Żadna z nich nie ma tych atutów, co Ona.
Choć jedną z piękności dla mnie wybierzecie,
Na żadną nie spojrzę, nikt mnie nie przekona.

Choć wzrokiem potrafią omamić człowieka.
Ten wzrok jednak pusty, przeszyć mnie nie zdoła.
Choć czułość, oddanie bliskim się przyrzeka,
To nic w porównaniu z uczuciem anioła.

Choć kochają mocno, silnie i bez granic,
Tak mocno, że słońce zjawia się na niebie.
Ta wieczna miłość i tak nie zda się na nic,
Gdy czas spędzać będę samotnie, bez Ciebie…

Czytany: 1028 razy

=> Inne wiersze tego autora...

Najnowsze

Top czytanych

Top Autorzy

Top Użytkownicy