Verlaine Paul - MĄDROŚĆ - wiersze.annet.pl

Verlaine Paul
MĄDROŚĆ
CZĘŚĆ I

I
Nieszczęście, rycerz w masce, co milcząc mnie mijał,
Na wskróś me stare serce przebódł swą kopiją.

Mego starego serca krew trysła strumieniem
I na kwiatach się w słońca rozwiała promieniu.

Mrok oczy moje zgasił, krzyk ścisnął mi gardło
I stare moje serce w dzikim dreszczu zmarło.

Wtedy rycerz Nieszczęście obrócił się do mnie,
Zsiadł z rumaka i podszedł i ręką swą tknął mnie.

Swój palec w stal zakuty wbił w mą ranę krwawą,
Podczas gdy twardym głosem stwierdzał swoje prawo.

I wraz za jego palca dotknięciem lodowem
Odrastać mi zaczęło serce dumne, nowe

I oto rozgorzałe w czystości najszczerszej
Młode i dobre serce zabiło w mej piersi.

I stałem jak pijany, drżąc w niewiary trwogach,
Jak człowiek, który ujrzał jakąś wizję Boga.

Lecz dobry rycerz, konia dosiadłszy na nowo,
Odjeżdżając, znacząco ku mnie skiriął głową

I krzyknął (głos ten we mnie wciąż jeszcze nie zamilknął):
"Strzeż się choć ! bo tak uda się raz tylko jeden tylko".

                                                             Feliks Konopka
VI
O wy, Troski, Radości - jak w dali kulawy -
Ty, serce, krwawe wczoraj, dziś rozpłamieniane,
Więc to naprawdę koniec, więc pierzchła spłoszone
Z naszych zmysław to wszystko, zdobycze i zjawy.

Stare szczęścia, nieszczęścia stare, jak wśród trawy
Sznur gęsi na zdeptanej ścieżce zakurzonej,
Szczęśliwej drogi! I Śmiech, i przed nim zradzone
Topielce Smutki, w czerni pławiące się łzawej,

I reszta ! - Dobra pustka, wielkie uciszenie,
Ktoś w nas, pokoju wonią tchnący nieskończenie,
Jasność prostoty w jakiejś świeżości promiennej...

I patrzcie! Nasze serce, co w pysze krwawiło,
Płomienieje w miłości, i niosąc tę miłość
Ku życiu się otwiera, dla śmierci bezcennej!

                                                                Anna Drzewicka
VII
Złudny blask lśnił dzień cały, biedna moja duszo,
I rozedrganiean miedzi zachód już wyzłaca.
O, zamknij oczy,duszo, i czym prędzej wracaj:
Jedna ze złud najgorszych. Uchodź przed pokusą.

Lśnił przez dzień cały, gradem płomienistym krusząc
Winobranie na zboczach wzgórz, i w proch obracał
Wszelkie żniwo w dolinie, i w niwecz zatracał
Niebo jasne, co śpiewem woła cię nad głuszą.

Zblednij i odejdź z wolna. i składając dłonie.
Czyż nam to wczoraj jutra wspaniałe pochłonie?
Czyżby dawny szał jszcze skradał się uparcie?

Te wspomnienia od nowa trzebaż będzie burzyć ?
Gwałtowne, najstraszliwsze już chyba natarcie !
O idź się modlić, idź się modlić przeciw burzy .

                                                                Anna Drzewicka
VIII
Skromne życie wśród zajęć łatwych, nieciekawych,
To czyn, co, tylko z wielkiej miłości się rodzi.
Mieć radość, gdy po smutnym dniu dzień smutny
wschodzi
Być mocnym, a zużywać się na drobne sprawy,

Łowić uchem jedynie z wielkomiejskiej wrzawy
Zew dzwonów, o mój Boże, co z wieży dochodzi,
A mieć samemu udział w tej wrzawie, gdy chodzi
0 spełnianie prac błahych jak dziecka zabawy,

5pać pod dachem grzeszników z sercem pokutnika,
Kochać ciszę, a przecież rozmów nie unikać;
Takk długi czas, jak wielka cierpliwość bez skargi,

I wciąż naiwne skrupuły, wciąż skruchy nawroty ,
I tyle tych zachodów o te biedne cnoty !
Wstyd, rzekł Anioł Stróż, pycha zaczyna przetargi!

                                                               Anna Drzewicka

Czytany: 2920 razy

=> Inne wiersze tego autora...

Najnowsze

Top czytanych

Top Autorzy

Top Użytkownicy