Szydzik Zofia - przedwiosenny niepokój

Szydzik Zofia
przedwiosenny niepokój

przedwiosenne niebo w kolorze grafitu,
siwa mgła przysłania szczegóły horyzontu.
wiatr, sprzątając, dmucha już od świtu,
omiata śpiący sad, to znów dom od frontu.

na tle zmąconych odmętów nieba
zabrzmiał dźwięcznie srebrny dzwonek,
tylko wiosny, wiosny nam potrzeba,
lecąc nad sadem - śpiewa skowronek.

przebiśniegi pochyliły swe białe smutki
dzwonkami na wietrze kołyszą się zwiewnie,
lecz nie wydobyły z siebie ani jednej nutki,
płacząc wiosennym deszczem rzewnie.

w ogrodzie szarym, jakby na przekór smutkom,
krokusy zapalają akcenty ożywczych kolorów.
wysoko dzikie gęsi krzyczą głośno na pobudkę
i pełno wokół ptasich, godowych sporów.

czekam na wiosnę, może we mnie coś zmieni,
czekam na wiosnę, ja i jabłoń, pod którą stoję,
może nas obie wiosenne ukwieci, zazieleni,
jabłoń, doczeka spełnienia, czy ja również?
...chciałabym...lecz... się boję...

Czytany: 2202 razy

=> Inne wiersze tego autora...

Najnowsze

Top czytanych

Top Autorzy

Top Użytkownicy