Szydzik Zofia - Zimowe nokturny

Szydzik Zofia
Zimowe nokturny
   1
Dziwny ogród

W mroźny poranek barwiony różem,
rozkwita ogród zaklęty w krysztale.
Bieli się cytisus i białe róże,
powojnik płoży liście zbielałe.

Na szklanej tafli skrzy się misterny
mech, jakby pokruszony diament.
Zimowy malarz domalował srebrem
liściem adiantum - biały ornament.

Kokieterią tchnie pozorna radość
z kolorystycznej ascezy ogrodu.
Mami jego piękno i trupia bladość,
miłość posiadłszy - uśmierca chłodem.

   2
Zmierzch

Zimowy zmierzch bajeczną barw feerią
omiótł dal przekrwionym spojrzeniem,
w białą skorupę wtulił się cieniem,
by toczyć swe perły niczym Pteria.

Z oków mrozu uwolnił wiatr butny,
hula z zadymką pustym bezdrożem;
zagwizdał ku uciesze przestworzy,
zaskomlał przy kamieniu pokutnym.

W piruecie zakręcił chochołem;
białą turniurę (podartym chałatem),
pacnął na nieba ciemnym granacie
i zawisł na czuprynie Jemioły.

   3
Wieczór

Drzemką leniwą zległ przy kominku,
to znów kocim grzbietem się pręży;
policzy polana w szykownym ordynku,
w kominie głucho zahuczy, zarzęzi.

Przy muzyce świerszcza w okna zajrzy
księżycem, jak miecz Saracena
rzucony na granat, między gwiazdy,
skrząc się odbiciem w białych trenach.

Kocie oko zmruży, ziewnie przeciągle,
z parapetu złowi złote śnienie;
w miękkość kanapy, w poduchy rąbek,
wtuli swe kocie senne marzenie.

    4
Noc

Mroźna, gdy już opadnie z purpury zachodu
i w bieli włók zasypia kryształową ciszą;
tylko czasem coś zachrzęści, cicho zadzwoni,
to śnieg, wirując z wiatrem, udaje Derwisza.

To tylko tęgi mróz pełznie z wolna na przełaj
i ugrzązł w sadzie, drzewa nad wyraz pobladły.
Zakrzepłą skorupą chytrze do życia przywiera,
by uwięzić w lodowej sztuce, jak w imadle.

Czytany: 2017 razy

=> Inne wiersze tego autora...

Najnowsze

Top czytanych

Top Autorzy

Top Użytkownicy