Sokolnicki Arkadiusz - Mój skarb

Sokolnicki Arkadiusz
Mój skarb
Gdzieś tam, wysoko, ponad drzew koronami,
Tam, daleko, za ognistymi strumieniami,
Za mgłą wieczną, nieprzeniknioną,
Gdzie serca w ukryciu płoną
Potęgą niezmierzoną
I świecą jak gwiazdy na niebie,
Tam, wśród kwiatów, ujrzałem Ciebie.

Róże na wietrze się kołysały.
Ptaki na Ciebie spoglądały,
Bo w oczach Twych radość panuje,
Która przyciąga je, ze smutku ratuje.

Swoją tęczą nadałaś barw memu życiu.
Teraz szarość marna stanie w ukryciu,
A słońce i księżyc Twoim blaskiem olśnione,
Będą śpiewać Ci wiecznie pieśni wymarzone.

A gdy będziesz sama, wyobraź sobie,
Że jestem blisko, że jestem przy Tobie.
I patrzę w Twe oczy piękne, przeczyste,
Jak promienna woda niezwykle przejrzyste,
Że trzymam w swych dłoniach Twe dłonie oddane
I czuję Twą duszę i serce kochane.

W taki sposób, bez słów, Cię pojmuję.
Za to, że jesteś, za to Ci dziękuję.

Wrzesień 2007

Czytany: 1962 razy

=> Inne wiersze tego autora...

Najnowsze

Top czytanych

Top Autorzy

Top Użytkownicy