Karczewski Bartosz - Samotni - wiersze.annet.pl

Karczewski Bartosz
Samotni
Jesteśmy
Tak samotni

Tak bardzo nam
siebie brakuje

Tak bardzo
pragniemy się poznać

Nasze życie
takie puste

Tak trudno
jest w nim żyć

Idąc gdziekolwiek
pragniemy się poznać

Patrzymy
i szukamy

Gdziekolwiek

Kiedykolwiek

Czy wytrzymamy?

Czy damy radę?

Doczekać tej chwili

Czy starczy nam sił
by tego dokonać?

Pragniemy żyć razem

Szukamy tego samego

Dlaczego więc tak trudno się nam spotkać?

Dlaczego ciągle widzimy ludzi którzy są tylko częścią
tego co oczekujemy?

Tego czego pragniemy

Zbaczamy przez nich z drogi
która już dawno obrana

Myślimy, że to już koniec
A to kolejna ślepa ulica

I ten ból
Że tam gdzie jesteśmy

Nie jest tym miejscem
Gdzie chcemy być

Gdzie tak bardzo
Pragniemy dotrzeć

Jednak nasze drogi rozmijają się
Choć kula jest okrągła

Czemu nie możemy się zauważyć?
Czego nam brakuje?

Nasze życie takie trudne
Gdy nie jesteśmy razem

Brak nam pocieszenia
Brak nam wiary drugiej osoby

Te oczekiwanie wyczerpuje
One zabiera nam wszystkie siły

Mamy już wszystko przemyślane

Jak to będzie gdy się spotkamy

Jak wypełnimy świat
Naszym szczęściem

Jak wypełnimy nasze wnętrza
Tą radością której tak potrzebujemy

Jak nabierzemy siły
Która pomoże nam w walce

Z codziennością

Jak nadejdzie ta chwila
Gdy nie będziemy musieli już szukać

Jak w końcu dokończymy
Naszą podróż

Ci inni nie zwiodą nas
Już z drogi
Ich tak wiele
A nas tylko dwójka

Czy się odnajdziemy?
Czy jest to niemożliwe?

Czy doczekamy tej chwili?

Nasze siły się wyczerpują
Tracimy już nadzieje w sukces

Ta samotność tak doskwiera
Tak bardzo pragniemy się wyleczyć

Lecz dana nam tylko możliwość
Na jego uśmierzanie

Choć on na chwilę milknie
To jednak powraca

Jeszcze silniejszy

Poprzez fakt
Że straciliśmy czas

Że wybraliśmy złą drogę
Która wydłuży naszą podróż

Naszą podróż do szczęścia

Naszą podróż do spełnienia

Czy wystarczy nam sił
By tego doczekać?

Czym bardziej tego pragniemy
Czym więcej łykamy środków

Tym bardziej cierpimy

Ten ból jest
nie do wytrzymania

Ten ból nie daje nam
Szans

Jest jak choroba

Która ciągle się rozwija

Która niszczy nas od środka

A na którą
Nie możemy znaleźć lekarstwa

Lekarstwa
Które nas uleczy

Lekarstwa
Którego razem potrzebujemy

Lekarstwa
Która oboje jesteśmy

Nic innego go nam nie zastąpi

Nic innego nie skróci cierpi

Oczekując na tą chwilę
Szukamy się gdziekolwiek

Patrząc na wszystkich
I myśląc czy to Ty

Nasze siły
Na wykończeniu

Nasze siły
Marnieją

Nasze siły
Coraz mniejsze

Nasze siły
Takie słabe

Czy zdążymy poddać się kuracji
Która nas uleczy?

Czy nie jest nam to dane

Czy zakończymy żywot na cierpieniu?

Czy nasza podróż nigdy się nie zakończy

Jesteśmy jeszcze daleko
Czy już blisko?

Tak blisko
Jak się niespodziewany
Tak blisko jak sami
Nie przypuszczamy

Czy to już blisko?
Czy ciągle daleko?

Czytany: 1155 razy

=> Inne wiersze tego autora...

Najnowsze

Top czytanych

Top Autorzy

Top Użytkownicy